Kościół św. Franciszka z Asyżu (OO. Franciszkanów), przybyłych do Krakowa z Pragi, pochodzi z XIII wieku, a jego fundatorem był prawdopodobnie książę Bolesław Wstydliwy, rozbudowano go w XV w. Po spaleniu w 1655 r. przez Szwedów został gruntownie przebudowany, mimo tego świątynia do naszych czasów zachowała się w swej gotyckiej, a częściowo neogotyckiej postaci. Składa się z jednonawowego, czteroprzęsłowego korpusu, a także wielobocznie zakończonego prezbiterium z poprzecznym transeptem, nadającym temu fragmentowi budowli kształt krzyża. Prezbiterium i transept zdobi polichromia (1895) oraz witraże (1897-1905) wykonane według projektu Stanisława Wyspiańskiego, wśród nich najwspanialszy Bóg Ojciec-Stworzenie świata – w fasadzie. Ołtarz główny powstał w 1861 r. z fundacji Zofii Potockiej. Na ścianach wiszą stacje Drogi Krzyżowej, dzieło Józefa Mehoffera (1933). Obok wejścia do kościoła kaplica Bł. Salomei, zbudowana w XV w., przebudowana w XVII, z okazji beatyfikacji Salomei (1672). Na ołtarzu stoi barokowa trumienka z relikwiami błogosławionej, a w niszy, obok ołtarza, relikwiarz z kośćmi Bolesława Wstydliwego. W latach drugiej wojny światowej, kiedy Niemcy zamknęli Katedrę Wawelską dla Polaków, kościół św. Franciszka był wykorzystywany przez biskupów krakowskich do sprawowania liturgii.
Ta świątynia była jednym z ulubionym miejsc modlitwy Karola Wojtyły, w nawie głównej można odszukać „jego” ławkę – jest ona oznaczona niewielką tabliczką.
Bazylika na Mapie