Pierwotny romański kościół wraz z klasztorem, wzniesiony został w drugiej połowie XII stulecia dla przybyłych tutaj w 1162 r. norbertanów z Doxau, położonego na obszarze Czech. Fundatorem kościoła był Jaksa z Miechowa, możnowładca z rodu Gryfitów, charakterystycznym i do dziś widocznym elementem romańskiej architektury, jest późnoromański portal wejściowy, pochodzący z drugiej połowy XIII stulecia. Świątynia, wraz z zabudowaniami klasztornymi, która dziś stoi na Salwatorze, od czasu wybudowania ponad 800 lat temu, przeszła wiele przeobrażeń. Z klasztorem Norbertanek związanych jest wiele tradycji i legend. Stąd wywodzą się zwyczaje, które przyjmuje się za charakterystyczne dla Krakowa : przy klasztorze co roku w Poniedziałek Wielkanocny odbywa się tradycyjny odpust zwany Emaus. W oktawę Bożego Ciała w czerwcu sprzed kościoła rusza pochód Lajkonika.
W bocznym barokowym ołtarzu znalazła swoje miejsce wiecznego spoczynku tutejsza norbertanka bł. Bronisława (zm. 1259). Życiorysy podkreślają u Bronisławy szczególne umiłowanie Ojczyzny w tragicznym okresie rozbicia dzielnicowego, jak również poświęcenie dla miasta Krakowa w momentach zagrożenia. Do jej grobu pielgrzymował m.in. król Stanisław August Poniatowski. Ogłoszono ją błogosławioną w 1839 r.
Kościół na Mapie: